Avatar - recenzja

O "Avatarze" dowiedziałem się kilka tygodni temu po obejrzeniu w kinie oszałamiającego zwiastuna. Już ta krótka, energiczna zajawka zapowiadała rewelacyjną rozrywkę. Stąd też wybraliśmy się z grupą znajomych na wersję 3D. Już problem z rezerwacją biletów zapowiadał tłumy, ale to co zobaczyliśmy w kinie, przerosło nasze oczekiwania. Tłumy, jakich nie widziałem od premiery "Władcy Pierścieni: Drużyna Pierścienia". Natychmiast utworzyły się kolejki do sali, toalety, baru. To było moje pierwsze spotkanie z 3D w kinie, a wyemitowane dwie, trzy reklamy dały przedsmak tego, co ma nas za chwilę czekać.

Jest rok 2154. Sparaliżowany były komandos, Jake Sully, w zastępstwie swego zmarłego brata ma wziąć udział w nowatorskim eksperymencie. Trafia on na odległą o lata świetlne planetę Pandorę. Jak się poniewczasie okazuje Pandora zasobna jest w niezwykle cenną substancję (20 milionów dolarów za kilogram). Korporacja czerpiąca zyski z jej wydobycia nie waha się przed niczym, by złoża substancji zdobyć. Cel uświęca środki. Za pomocą nowoczesnej technologii Sully zostaje scalony z ciałem humanoida, stworzonego na podobieństwo jedynej zamieszkującej planetę rozumnej rasy Na’vi. Już na początku przygody na planecie dochodzi do jego kontaktu z przedstawicielką Na’vi. Dowodzący zbrojnym ramieniem korporacji, bezwzględny pułkownik Quaritch (nomen omen przypominający mi swą posturą i wyglądem figurkę G.I. Joe) zaleca Jake’owi wkupienie się w łaski plemienia rozumnych, poznanie ich obyczajów, a zwłaszcza słabych punktów. Jednak, jak to w filmach bywa, w trackie wykonywania zadania zakochuje się w tamtejszej księżniczce i decyduje się zmienić stronę konfliktu.

Fabuła jest bardzo nieskomplikowana, przewidywalna i nieco patetyczna. Jednak Cameron, dzięki setkom milionów dolarów, skutecznie potrafi odwrócić naszą uwagę od kruchej warstwy fabularnej tworząc bardzo szczegółowy i spójny świat. Jak przystało na fantastykę wyższych lotów (wizualnych) scenarzyści nie tylko spreparowali wymyślną planetę wraz z bogactwem flory i fauny, ale również pokusili się o język, którym posługują się Na’vi. Bogactwo detali momentami przygniata. Szególnie w wersji 3D, gdzie bliskość wykreowanego przez filmowców świata jest wręcz namacalna. Złapałem się na tym, że mój umysł reagując na obraz chciał zmusić moją rękę do przeganiania latających „przed oczami” żyjątek. Całość pod względem wizualnym zapiera dech w piersiach. Sceny pojedynków, pościgów czy finałowej sceny batalistycznej ogląda się na bezdechu i ze spoconymi dłońmi. Muszę przyznać, że Cameron udowodnił, że kino 3D to przyszłość. Film wytycza nową drogę i jeżeli, jak zapowiadają, rok 2010 ma być rokiem kina 3D to ja jestem za, a nawet przeciw.

Wydaje mi się, że Cameron, w dobie ciągłej dyskusji o klimat i ekologię chciał nam pokazać jak zdziczały kapitalizm potrafi doprowadzać do zagłady całe gatunki. Konstrukcja filmu bardzo szybko powoduje, że utożsamiamy się z uciskanymi Na’vi, życząc ludziom wszystkiego najgorszego. Warto się nad tym zastanowić i mieć w pamięci dobro naszej planety. Nas Jake Sully nie uratuje, musimy o to zadbać sami.

Kino służy rozrywce. „Avatar” w pełni wywiązuje się z powierzonego mu zadania i bawi, wciąga i zachwyca światem. Jestem pewien, że na małym ekranie film straci bardzo dużo ze swego bogactwa. Warto więc wybrac się do kina, żeby na wielkim ekranie, w specjalnych okularach przenieść się na Pandorę.

Film Jamesa Camerona, który jest nowością, zajął pierwsze miejsce w polskim świątecznym box officie. Obejrzało go w świąteczny weekend 315 143 widzów.

film.wp.pl

Film zarobił na całym świecie ponad 600 milionów dolarów, a James Camerona zapowiada dwa sequele.